Z olbrzymim żalem przyjęliśmy informację o śmierci prof. Franciszka Bunscha, znakomitego artysty, profesora krakowskiej ASP. Pogrzeb odbędzie się w środę 2 kwietnia o godzinie 12:00 na cmentarzu Rakowickim. Profesor spocznie w nowej Alei Zasłużonych, w części cmentarza przy ul. Prandoty. Uroczystość rozpocznie się w sali pożegnań na cmentarzu Rakowickim.
Franciszek Bunsch (ur. 9 sierpnia 1926 w Bielsku, zm. 23 marca 2025 w Krakowie) był malarzem i grafikiem, przedstawicielem krakowskiej szkoły grafiki warsztatowej. Specjalizował się w metaforycznej wizji rzeczywistości. Był artystą oraz pedagogiem nadzwyczajnie zasłużonym dla miasta Krakowa. Przez całe życie pracował, mając w pamięci ukochany Kraków, do ostatnich dni interesował się działalnością krakowskich muzeów i służył pomocą – dowodem są np. niedawne odczyty w Domu Mehofera. Należy tu podkreślić, że przygotowywał nowy wykład, którego nie zdążył już wygłosić.
W 1938 roku rozpoczął naukę w bielskim gimnazjum, przerwaną wkrótce przez wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji niemieckiej uczył się w Kunstgewerbeschule w Krakowie. Zaraz po wojnie studiował malarstwo u prof. Eugeniusza Eibischa i grafikę pod kierunkiem profesorów Andrzeja Jurkiewicza, Ludwika Gardowskiego i Konrada Srzednickiego w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie odbył dwuletni staż w Akademie Výtvarných Umění w Pradze (1950-1951). Dyplom uzyskał w 1955 roku.
Jako artysta zaznaczył swą długą drogę wiążąc się z Krakowem, a w szczególności ze swą Alma Mater – Akademią Sztuk Pięknych, samodzielnie prowadząc przez ponad 30 lat autorską pracownię drzeworytu. Jego zasługi dla Krakowa zostały docenione w roku 2017, gdy wyróżniono go odznaką „Honoris Gratia” (w uznaniu zasług dla miasta Krakowa), natomiast jego znaczenie dla kultury polskiej zostało potwierdzone przyznaniem Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w roku 2021.
W 1951 roku podjął pracę w Katedrze Technik Graficznych prof. Konrada Srzednickiego. W 1952 roku, na trzynaście lat został asystentem prof. Ludwika Gardowskiego w pracowni drzeworytu na Wydziale Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1965 do odejścia na emeryturę w 1996 roku prowadził tę pracownię. W 1967 r. uzyskał tytuł docenta. Kierował Pracownią Drzeworytu w Katedrze Grafiki Artystycznej na Wydziale Grafiki. Od 1982 kierownik Katedry Grafiki Warsztatowej. Od 1983 r. na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1990 r. uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego.
Pełnił funkcję prorektora w ASP w Krakowie w latach 1972-1975, 1984-1987.
Pracował w Zarządzie Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie.
Od 1951 roku brał udział w wystawach ogólnopolskich, regionalnych oraz w wystawach grafiki polskiej za granicą m.in.: w Belgii, Holandii, ZSRR oraz Rosji, Danii, Norwegii, NRD, na Kubie i Węgrzech, w Austrii, Czechosłowacji, Wenezueli, Urugwaju, Meksyku, Jugosławii, Bułgarii, Szwecji, Szwajcarii, Turcji, Japonii, Finlandii, Algierii, Tunezji, Islandii, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Kanadzie i USA.
Swoje prace pokazywał na ponad 30 wystawach indywidualnych, stając się jednym z cenionych reprezentantów nurtu metaforycznego grafiki warsztatowej, wykonywanej w tradycyjnych technikach. Punktem wyjścia dla jego twórczości graficznej bywały często dzieła i motywy literackie, jednak swobodna inspiracja materią literacką prowadziła do przedstawienia własnej, onirycznej wizji, w której można dostrzec również nawiązanie do surrealizmu.
Zajmował się również ilustracją książkową oraz opracowaniem graficznym wydawnictw. Przygotował m.in. cykle drzeworytów do Julesa de la Madelène „Pan na Piaskowym Zamku” oraz „Ballad i romansów Adama Mickiewicza”, Tadeusza Kudlińskiego, „Maska i oblicze teatru” (wraz z żoną, malarką Krystyną Bunsch-Gruchalską), a także zilustrował trylogię antyczną „Olimpias”, „Parmenion”, „Aleksander” Karola Bunscha. W latach 1960–1980 projektował serie kart do gry, wydawane w wielkich nakładach przez Krakowskie Zakłady Wyrobów Papierowych, które następnie weszły do kanonu polskich wzorów kart.
Uprawiał sztukę ekslibrisu uczestnicząc w licznych wystawach (m.in. I nagroda na VII Międzynarodowym Przeglądzie Ekslibrisu im. P. Stellera w Katowicach w roku 2010), realizował także unikatowe książki autorskie, m.in. „Oko” (2006), „Fragmenty” (2007), „Cisza” (2007), „Motyle” (2008).
Stworzył także zbiór publikacji o charakterze teoretycznym i podręcznikowym. W 2022 roku wydał książkę „U kresu labiryntu”, zawierającą wspomnienia, eseje oraz opowiadania, wyróżnioną nagrodą w III edycji Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO.
Za działalność pedagogiczną otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1973), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1975) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983).
W 1988 roku przyznano mu Nagrodę Miasta Krakowa za całokształt twórczości plastycznej.
W roku 1993 za wybitne zasługi dla kultury polskiej został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wyróżniono go także w 2017 r. odznaką „Honoris Gratia” w uznaniu zasług dla miasta Krakowa.
W roku 2021 Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nadał mu Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Wyrazy głębokiego współczucia Rodzinie i Bliskim składają Rektor, Senat oraz cała Społeczność Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie